Eigum að ganga í ESB,ef yfirráð okkar yfir auðlindum okkar verða tryggð

Við eigum að ganga í ESB,ef við fáum samning sem tryggir yfirráð okkar yfir auðlindum okkar.Úr þessu fæst ekki skorið nema í aðildarviðræðum. Samningaviðræður um sjávarútveg okkar geta orðið erfiðar. Krafa okkar númer eitt hlýtur að verða ,að við fáum full yfirráð yfir fiskimiðum okkar.Við viljum sjálf úthluta heimildum til veiða á Íslandsmiðum.Ef þetta næst ekki fram er hugsanlegt,að við gætum samþykkt langan aðögunartíma,t.d. undanþágu í 15 ár,sem mundi tryggja okkur framangreind réttindi á þeim tíma. Sagt er,að Íslendingar hafi   ekkert að óttast í þessu efni.Íslendingar fái allar veiðiheimildir við Ísland þó þeim verði úthlutað í Brussel.En ég vil samt fá undanþágu og tel,að vegna smæðar landsins,vegna þess að það er  á fjarlægum norðurslóðum ( á ystu mörkum hins byggilega heims) eigi að vera unnt að fá undanþágu á sama hátt og  Svíar og Finnar fengu undanþágu fyrir sinn landbúnað. Nú er ekki lengur unnt að nota þau rök um sjávarútveginn,að hann gangi svo ´vel á Íslandi. Það eru erfiðleikar í íslenskum sjávarútvegi í dag og hann er  mjög skuldsettur,skuldar 600- 700 milljarða í bönkunum. Íslenska  ríkið stendur einnig það illa í dag,að það eru rök fyrir að fá undanþágu til langs tíma.Ég býst ekki við að þjóðin samþykki aðild að ESB nema  viðunandi  samningur fáist fyrir sjávarútveg okkar,

 

Björgvin Guðmundsson

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 3.1.2009 kl. 12:01]

Það verður fróðlegt að sjá skilmála ykkar Samfylkingarmanna, Björgvin, ef svo illa fer, að til "aðildaviðræðna" (= aðildarumsóknar) komi. En eins og frægt er orðið, eftir að samflokksmaður þinn afhjúpaði sannleikann í Morgunblaðsgrein, þá hefur Samfylkingin alls ekki staðið við það yfirlýsta áform sitt að vinna þá vinnu að skilgreina samningsmarkmiðin í slíkum viðræðum (sjá Stefán Jóhann Stefánsson: 'ESB-stefna Samfylkingar?' Mbl. 23.12. 2008).

Hér í þessari grein virðist þú í 1. lagi setja fram þá kröfu, að við "fáum samning sem tryggir yfirráð okkar yfir auðlindum okkar ... Krafa okkar númer eitt hlýtur að verða, að við fáum full yfirráð yfir fiskimiðum okkar. Við viljum sjálf úthluta heimildum til veiða á Íslandsmiðum." – Hljómar vel, en þú hlýtur að vita af orðum Franz Fischlers. þáv. yfirmanns sjávarútvegsmála í EB, sem hafnaði algerlega, að stofnun sérsvæðis fyrir Ísland kæmi til greina. Ef landið yrði innlimað í EB, þá yrði í öllum aðalatriðum sú stefna ofan á, að milli 12 og 200 mílna yrðu Brusselmenn með öll æðstu yfirráð yfir fiskveiðilögsögunni – og raunar ekki hægt að tala um hana lengur sem fiskveiðilögsögu okkar, heldur EB.

Stæðir þú einarður á þessum kröfum eða skilmálum þínum hér ofar, þá hlytirðu augljóslega að hafna "aðild" á þessum forsendum EB-manna.

En því miður flýrðu óðara frá þessum kröfum þínum í næstu setningu: "Ef þetta næst ekki fram er hugsanlegt, að við gætum samþykkt langan aðögunartíma, t.d. undanþágu í 15 ár, sem mundi tryggja okkur framangreind réttindi á þeim tíma. Sagt er, að Íslendingar hafi ekkert að óttast í þessu efni. Íslendingar fái allar veiðiheimildir við Ísland þó þeim verði úthlutað í Brussel. En ég vil samt fá undanþágu ..." o.s.frv. Þarna gefstu sem sé fyrir fram upp í fyrstu atrennu og gefur þar með Brusselmönnum tóninn um það, hve yfirmátaslöpp vígstaða ykkar Samfylkingarmanna muni verða í "aðildarviðræðum" – og er alls ekki góðs viti. Massíft réttindaafsal er greinilega það, sem er að brjótast um í höfðum ykkar, en fleiri en þú ættu að upplýsa þjóðina um þessa ömurlegu afstöðu ykkar til landsréttinda og fullveldis Íslendinga.

15 ár talarðu áhugasamur um sem "langan aðlögunartíma", en það er í 1. lagi ekki langur tími í sögu þjóðar (finnst þér langt síðan 1994?) og jafnvel ekki í 64–5 ára sögu okkar unga lýðveldis – og aðeins sjöttungur af sögu okkar 90 ára fullveldis. En í 2. lagi yrði þessi krafa um 15 ár kannski að 12 eða 10 eða færri árum í togstreitusamningum við sérdræga Brusselmenn! En jafnvel þótt við fengjum hálfrar aldar "umþóttunartíma", væri það ekkert annað en að pissa í skóinn sinn og svik við langa arfleifð okkar sem fiskveiðiþjóðar, sem lengi vel hefur setið ein að fiskimiðum sínum og ætlar sér að gera það áfram.

PS. Svo er sjávarútvegur ekki einn um að vera skuldsett atvinnugrein hér á Íslandi, og þetta er engin ástæða til að gefa hann upp á bátinn eða fela æðstu yfirstjórn hans öðrum á hendur. Með hruni fjármálageirans og stórlækkuðu álverði og þar með tekjum okkar af raforkusölu hefur fiskútflutningur ennfremur náð enn meira afgerandi yfirburðastöðu meðal útflutningsgreina okkar. Jafnvel árið 2007 skilaði hver starfsmaður í sjávarútvegi að meðaltali a.m.k. TÓLF sinnum meiri gjaldeyristekjum fyrir landið en meðalstarfsmaður í öðrum atvinnugreinum. Vörumst að verða svo blind á staðreyndir, að við göngum í berhögg við þessi meginatriði, sem varða sjálfan tilverugrundvöll þjóðarinnar.

Með góðri kveðju,